Επιγραφή στον τάφο του Μεγ. Κωνσταντίνου στην Κωνσταντινούλη προφητεύει ότι οι Ελληνες θα επιστρέψουν εκεί.
Ο τάφος αυτός είναι στον Ναό των Αγίων Αποστόλων της Βασιλεύουσας. Για πάνω από 1.000 χρόνια το κείμενό της παρέμενε ένα μεγάλο μυστήριο. Εκείνος που μπόρεσε να την αποκρυπτογραφήσει ήταν, 13 μόλις χρόνια πριν από την αποφράδα μέρα της Άλωσης της Πόλης, ο μετέπειτα πατριάρχης και σοφός της Ορθοδοξίας, ο Γεννάδιος Σχολάριος.
Το κείμενο της επιγραφής-προφητείας, όπως βρέθηκε πάνω στην πλάκα του μνήματος, μαζί με την αποκρυπτογράφησή του από τον Γεννάδιο Σχολάριο, ήταν αυτό:
Επίσης από άλλη πηγή:
Το αινιγματικό κείμενο της επιγραφής-προφητείας όπως το αποκωδικοποίησε το 1440 ο Γεννάδιος Σχολάριος:
«Τη πρώτη της Ινδίκτου, η βασιλεία του Ισμαήλ ο καλούμενος Μωάμεθ μέλλη δια να τροπώση γένος των Παλαιολόγων, την Επτάλοφον κρατήσει, έσωθεν βασιλεύση. Έθνη πάμπολα κατάρξη, και τας νήσους ερημώση μέχρι του Ευξείνου Πόντου. Ιστρογείτονας πορθήση τη ογδόη της Ινδίκτου, Πελοπόννησον κατάρξει τη ενάτη της Ινδίκτου εις τα βόρεια τα μέρη μέλλει δια να στρατεύση τη δεκάτη της Ινδίκτου τους Δαλμάτας τροπώση, πάλιν επιστρέψει. Έτι χρόνον, τοις Δαλμάταις πόλεμον εγείρη μέγα, μερικόν τε συντριβήναι και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των Εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν, και τον Ισμαήλ τροπώσουν. Το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον.
Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων. Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον, μέχρι της πεμπταίας ώρας, και φωνή βοήσει τρίτον, στήτε, στήτε, στήτε. Μετά φόβου σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε γενναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον, τούτον έξετε δεσπότην, φίλος γαρ εμός υπάρχει. Και αυτόν παραλαβόντες, θέλημα εμόν πληρείτε».
Η επιγραφή-προφητεία του τάφου του Μεγάλου Κωνσταντίνου προλέγει την ακμή και την εξάπλωση των Μογγόλων-Τούρκων (Οθωμανική Αυτοκρατορία) και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Προλέγει τη νίκη των Ασιατών επί των βόρειων λαών (τους Δαλμάτας τροπώσει – Δαλμάτες ήτανε οι λαοί που ζούσανε πάνω από τον Δούναβη). Προλέγει δηλ. την πολιορκία της Βιέννης από τους Μογγόλους-Τούρκους το 1683, αλλά και τη συντριβή των Toύρκων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 (και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν και τον Ισμαήλ τροπώσουν), ενώ επαληθεύτηκε και η γέννηση-δημιουργία της νέας Τουρκίας υπό τον σφαγέα των Ελλήνων, τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον). Μιλάει για τη συντριβή των Τούρκων από τη Ρωσία και τους δορυφόρους της (πράκτορες στο κείμενο) και προλέγει ότι η Κωνσταντινούπολη θα κυριευτεί από τους ορθόδοξους Ρώσους (Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων). Και εκεί πέρα θα ακολουθήσει και θα γίνει φοβερός πόλεμος («Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον»). (1)
Μια δεύτερη ανάλυση:
Και μια τρίτη ανάλυση της προφητείας:
Η προφητεία αυτή παρουσιάζει και ενότητα και ομοιότητα στην γλωσσική της έκφραση και αποδεικνύει πλήρη αρτιότητα αποκλειόμενης προσθαφαιρέσεως. Η επαλήθευσίς της είναι τόσον σαφής και πλήρης, που δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο ερεύνης ή αμφιβολίας, διότι από την άλωση της πόλης υπό του Μωάμεθ του πορθητού και μέχρις της προεκτάσεως της Τουρκικής κυριαρχίας έως των πρόθυρων της Βιέννης, όπου ηττήθησαν και άρχισαν να υποχωρούν και να παρακμάζουν, αληθεύει πληρέστατα η προφητεία. Η αρχή της προφητείας, από «Τη μεν πρώτη της Ινδίκτου ο καλούμενος Μωάμεθ μέλλει διά να τροπώση γένος των Παλαιολόγων την Επτάλοφον κρατήσει», ανήκει στην άλωση της πόλης. Μετά την ήττα της Βιέννης άρχισε η παρακμή και σμίκρυνσις της Τουρκικής δυναστείας ως τα σημερινά της σύνορα. «Τοις Δαλμάταις πόλεμον εγείρει μέγαν μερικόν τε συντριβήναι», Δαλμάτες εδώ εννοούνται οι Βόρειοι λαοί. Η ήττα της Βιέννης είναι «το μερικόν τε συντριβήναι». «Και τα πλήθη και τα φύλλα συνοδή των Έσπερίων... και τον Ισμαήλ τροπώσουν» είναι η μετά ταύτα αντίστασις και πάλη των υποδούλων εθνών έως του 1918 και η τελεία απομόνωσις της Τουρκίας στα σημερινά της όρια, κατά την αψευδή Ιστορία των Βαλκανικών πολέμων. Το επόμενον άρθρον της προφητείας· «το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον» είναι μάλλον η αναλαμπή του Κεμάλ που κρατά μέχρι σήμερα, αναμένουσα την μετά ταύτα καταιγίδα του ξανθού γένους που ήδη τα πρώτα σημάδια φαίνονται. ‘Εως εδώ εκπληρώθηκαν ακριβώς τα προφητευθέντα, που είναι και η εγγύησις των επομένων ανεκπλήρωτων άρθρων. ‘Ισως να προβάλη κανείς το διάφορον γλωσσικόν Ιδίωμα της εποχής του Μ. Κωνσταντίνου από αυτό της σημερινής του εκφράσεως, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι, όπως και σήμερα μεταφράζεται η γλώσσα κατά καιρούς γιά κατανόηση των απλούστερων, το ίδιο ίσως και εδώ εσυνέβη από τον Μονεμβασίας Δωρόθεον, όπως ευρίσκεται στην «Σύνοψιν των διαφόρων ιστοριών». Τα αναμενόμενα προς εκπλήρωσιν άρθρα πρέπει να μας απασχολούν, διότι ευρισκόμεθα στο κέντρον σχεδόν αυτών των γεγονότων και πρέπει να γίνουν περισσότε- ρον προσεκτικά από την δικήν μας πατρίδα και φυλήν. «Ουκ έστι κακία εν τη πόλει ην ουκ εποίησεν ο Κύριος». Δεν γίνεται ποτέ περιπέτεια και πειρασμός στην πόλι, εάν δεν επιτρέψη ο Κύριος. Η αποστασία και η αμαρτία των ανθρώπων δίδουν δικαίωμα, κατά τον πνευματικόν νόμον, στους διαφόρους πειρασμούς και, τρόπον τινά, αναγκάζουν την πατρική του Θεού πρόνοια να επιτρέψη αυτούς. Ομού με την σωρεία των θλιβερών, που παιδεύουν τους πιστούς, είναι και οι πνευματικές πληγές, οπως οι αιρέσεις, οι φατρίες και τα σκάνδαλα. Μιά λοιπόν απ' αυτές τις μάστιγες, που πραγματικά κατατυράννησε την φυλήν και την Εκκλησίαν, είναι ο Ισλαμισμός, που εδυνάστευσε σαν καμμιά άλλη πλάνη την Εκκλησία μας. ‘Οπως όμως και οι λοιπές παιδευτικές συμβάσεις έχουν όρον «άχρι καιρού», διότι μόνον παιδευτικήν σημασίαν και αποστολήν έχουν, έτσι και αυτή η λαίλαπα είναι παροδική, παρά τον μακρόν χρόνον που επεκράτησε. Περί της προσδοκίας αυτής διαλαμβάνουν και τα επόμενα άρθρα της ανά χείρας προφητείας. Η πραγματικότητα της θείας επισκέψεως και παρηγοριάς στην δοκιμασθείσαν μας φυλήν βεβαιούται και με το ακόλουθον ρήμα της γραφής: «εάν οι υιοί σου δεν φυλάξωσι τα νόμιμά μου επισκέψομαι εν ράβδω τας αμαρτίας αυτών και εν μάστιξει τας ανομίας αυτών, το δε έλεος μου ου μη διασκεδάσω»10". Η Ισλαμική λαίλαπα, Ιδίως των Τούρκων, εγγίζει πλέον στην συντριβή και απόσβεσί της, διότι και σ' αυτούς επληρώθησαν οι καιροί και ο πνευματικός νόμος τους παραμερίζει, επειδή ικανόν καταδυνάστευσαν τον νέον Ισραήλ. Στον Αβραάμ, όταν ερώτησε πότε εγγίζει η αποκατάστασις των απογόνων του στην επαγγελθείσαν γην, του απεκρίθη ο Θεός ότι «μετά έτη τετρακόσια, διότι ούπω αναπεπλήρωνται αι ανομίαι» των Αμορραίων και των λοιπών εθνών. Σε μας πλησιάζει ο καιρός της δοκιμασίας να συμπληρωθή και τα παράσιτα της δυναστείας να εκλείψουν. Στην συνέχεια η προφητεία λέγει: «το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων». Το ξανθόν γένος κατά την κοινήν γνώμην, συναδόντων περί τούτου και των επομένων χρησμών που θα αναφέρωμεν, είναι η Ρωσία μετά «των πρακτόρων της», των ήδη δορυφόρων κρατών. «Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον». Κατά την πτωχή μας γνώμη η είσοδος των Ρώσσων στην Κωνσταντινούπολη θα είναι εύκολη στην αρχή, διότι δεν θα μπορή η Τουρκία να αναχαιτίση τον βίαιον χείμαρρον των πολυπληθών Ρώσσων, μετά όμως την είσοδόν τους θα συναντήσουν αντίστασι από το αντίθετο στρατόπεδο που θα απαιτούν γιά τον εαυτό τους την έπικράτειαν. Επειδή δε θα είναι μεταξύ χριστιανών η μάχη και όχι με τους Μουσουλμάνους, αναφέρει η προφητεία «έμφυλον», το δε «ηγριωμένον» σημαίνει την λυσσώδη πάλην της επικρατήσεως. «Και φωνή βοήσει τρίτον. Στήτε στήτε μετά φόβου». Η υπερφυσική επέμβασις του Θεού γιά τον αναχαιτισμόν της φονικής ορμής των συγκρουσμένων λαών είναι δείγμα του ελέους του Θεου στην ανυπολόγιστην συμφορά. Αφού ξυπνήσουν από την μέθην του παραλογισμού τους οι τότε προσφερόμενοι στο βωμό του ολέθρου και της αυτοκατα- στροφής, θα συνέλθουν και ο στεναγμός της μεταμελείας θα κρούση τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα του Θεού, γιά να σώση τους απομείναντας από την σφαγήν, του καρπού του Ιδανικού μας πολιτισμού! Μετά τον παράδοξο τερματισμό του εξολοθρεμού η Θεία επέμβασις θα τους οδηγήση στην ανεύρεσι του καταλλήλου Σωτήρος, που θα επιβάλη την τάξη και τον ρυθμό της ζωής, όπως λέει η προφητεία: «σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε σπουδαίον... τούτον έξετε Δεσπότην». (Λ.Μ.Δ.) (6)
Ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν ήταν προφήτης. Η προφητεία αυτή χαράχθηκε και βρέθηκε γραμμένη πάνω στην πλάκα του τάφου του, άγνωστον από ποιόν. Ο Μέγας Κων/νος ετάφη το 337 μ.Χ. πρώτα στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έπειτα ο υιός του Κωνστάντιος έφερε το άγιο λείψανό του με βασιλικές τιμές στο Ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κων/πολη. Μέρος του λειψάνου του ως γνωστόν υπάρχει στο Άγιον Όρος, στη Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου, που συχνά μυροβλίζει και θαυματουργεί! (Για όσους αμφιβάλλουν για την Αγιότητά του, δεν έχουν, παρά να το εξακριβώσουν).
Η προφητεία λοιπόν αυτή γράφτηκε πάνω στο σκέπασμα του τάφου του με περίεργο τρόπο, δηλαδή με γράμματα μόνον, χωρίς φωνήεντα. Άγνωστον από ποιόν ή ποιούς. (Μάλλον από κάποιους σοφούς και προορατικούς άνδρες, λέγει μιά παράδοση).
Πέρασαν 1101 χρόνια από τότε που γράφτηκε η προφητεία αυτή για να εξηγηθεί. Διότι μόλις το 1440 μ.Χ., 13 χρόνια πρίν την άλωση της Κων/πόλεως, κατόρθωσε ο σοφός Σχολάριος Γεννάδιος, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κων/πόλεως, να την αποκρυπτογραφήσει. (4)
Η Ίνδικτος (από τη λατινική λέξη Indictio=ένδειξη, ορισμός, μήνυμα, κήρυξη, επαγγελία, διάγγελμα, διάταγμα) πριν εξελιχθεί σε εορτολογικό γεγονός αναφερόμενο στην έναρξη και τον δια του Χριστού αγιασμό του νέου εκκλησιαστικού έτους σήμαινε την αρχή του οικονομικού έτους και της ανά δεκαπενταετία προσδιοριζόμενης φορολογικής πολιτικής των Ρωμαίων. Στην αρχή δηλαδή κάθε δεκαπενταετίας, από την εποχή του αυτοκράτορος Αδριανού (117-138), καθοριζόταν και το ποσό που κάθε πολίτης έπρεπε να πληρώσει ως φόρο γης στο ρωμαϊκό κράτος για τη συντήρηση των στρατιωτών, των οποίων η θητεία διαρκούσε δεκαπέντε έτη. «Επικρατεί η άποψη –σημειώνει ο Πετάβιος- ότι οι Ινδικτιώνες δεν είναι τίποτε άλλο παρά εισφορές προϊόντων και σορός χρημάτων των οποίων ο κανόνας ‘ενεδεικνύετο’ (indicebatur) κάθε χρόνο».
Η Ίνδικτος η Ινδικτιών ταυτίζεται, με τον ελληνικό όρο Επινέμησις η Επινέμεσις που σημαίνει μερισμό τόσο του χρόνου όσο και του ποσού του φόρου ανάλογα βεβαίως με την ετήσια καρποφορία και σοδιά. Ο εν λόγω κύκλος της Ινδικτιώνος που περιλαμβάνει τη δεκαπενταετία, αλλά και καθ’ ένα από τα έτη αυτής της περιόδου (α” Ινδικτιών: α’ έτος, η β”: β’ έτος κ.λπ. της τρεχούσης Ινδικτιώνος), αξιοποιήθηκε και ως όριο – κριτήριο χρονολόγησης διαφόρων γεγονότων και εγγράφων στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και την Αίγυπτο. Θεωρήθηκε επίσης από την έναρξη της Βυζαντινής περιόδου και ως αρχή του νέου έτους. (5)
Πηγές 1 2 3 4 5 6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου